Bu gece daraldım, dışarı cıktım…
Haber aldım dostlarından sende çıkıyormuşsun her cumartesi..
Aslında daraldığımdan degil, o bahanemdir;
umudumun bir bahanesi..
Hani cogu zaman umudumuzun, ya da vicdan azabımızın bir bahanesi olur ya..
Ondan işte..
Asıl nedenim seni görmekti bu aksam..
Geldim, vardım !
Etrafım doldu, taştı.. Meraklı kalabalığın arasında gözlerimle yer açmaya calıstım kendime, seni görebileyim diye..

Saatlerce beklerim, beni etkilenmeye calısanların sıkıcı muhabetlerini dinliyor gibi oldum ve kibarca gülümsedim onlara... Ruhum ise bağırıp cagırıyordu icimde:
,,Nerdesin sen ’.. diye.

Herkez geldi bu gece:

Umut-şarap eşliginde;
Tutku-müziğin notlarında;
Sonunda ise hayallerimin kırık bardağı yere dustu..
Bir birinden ayrılan cam parçacıkları yeniden kavuşma umitleri ile
yere serpildi ve bana istemeden onlar kalbimi özetledi.
Kac kez kırıldı, parçacıklar hala yerinde ve yaşıyorum..
Onları bizi bir birimizden ayrılan kırgınlıgın inadına bir birinden hic ayırmıyorum.

Ne sucu var kalbimizin, hislerini sesli iletmeye cesareti yoksa dilimizin..
Herkez geldi, bir sen yoksun bu gece..
Bir yerden çıkıp gelebilsen, dilinin dugumunu çözüp kırılan kadehimin yerinde elini elimle kavusturabilsen...
Ve avutulmazsak hic birdaha hasretin pınarında..