Masum bir yorgunluk var gözlerinde
Yorgunluktan mı yüzünde beliren çizgiler
Kaybetmişliğe inat mı dudakların dökülen tüm sözler
Oysa yaşadığımız bizim olmayan bir hayatken
Neden hergün ölüp ölüp dirilmeler..

Karanlığın ortasında yanan mumlar neden
Neden her çıkmazlığın ortasında sen
İçimde anlamsız ürpertiler varken
Yetmez mi korkular, bu gidişler neden ..

Tüm insanlar çok soğuklar neden
Öldümü tüm ruhlar, arta kalan sanki bedenler
Bize benzercesine ortada kalmış tüm sevenler
Bastıkça her adım boşluk sanki, baştan yazılmış bu kara kader..

Şimdi;
Eskiden kalma ucu yanmış bir mektup elimde
Kaybolmuşluğun arasında tek kalan senden geriye
Son defa ağladığımı söylemişim sana hasret dolu halimle
Aslında belli edemezdim seni ne çok özlediğimi sen yanımdayken bile
Hergün ölüp ölüp dirilmek bu olsa gerekmiş...Meğerse...