Çocukluğumun pastel boya kokulu günlerinden,
Bir renk kaldı bende;
Soluk bir mavi...
Belki de bu yüzdendir yüzümde ki tebessümün
sahteliği!
Avuçlarımda hiç tutamadığım babamın elleri,
Gözlerimde birikmiş hüzün seli
Ve sen tabi ki!
Sen tüm yalanları doğruya çıkaran,
Buram buram sevgi kokan;
Sen büyük bir boşluğu doldurdun içimde çoktan....
Bisikletimin pedallarına takılmış ve orada kalmış heveslerimi,
Bir uçurtmanın kuyruğunda salınan kağıt süsler misali
Gökyüzünde salınırcasına buluyorsam içimde hala;
Sensin sebebi!
Kurak tenime yağmur değiyorsa,
Ağlamaktan yorulmuş gözlerim
Hala her sabah açılmak için can atıyorsa bu dünyaya
Ve en önemlisi
Geçmişimin tüm izleri siliniyorsa
Dokununca bakışların düşlerime;
Sebebi sensin...

Çocukluğumun pastel boya kokulu günlerinden,
Bir renk kaldı bende;
Soluk bir kırmızı...
Şimdi resim defterimde kalan son sayfaya bir resim çizmek istiyorum,
Tüm yaşananlara inat;
İçinde yokluğun olmadığı bir yer haya ediyorum!
Çocukluğumu yaşadım varsayıyorum,
Koştum,oynadım,düştüm ağladım;
Güldüm,korkmadım.
Bugün hangi gündü saymadım,
Gece bir kargaşa sesine uyanmadım...
Çocukluğumun pastel boya kokulu günlerinden ne varsa
Unutmak istiyorum artık!
Son sayfaya seni çizmek istiyorum,
Beni
Ve bebeğimizi tabi...

Hangi renkle başlasam,
Ne dersin?