HATÇE’M, hasretin aldı beni benden!
Bırakmadı hiçbir yerimi salim.
Koymadı bir eser ü nişan senden,
Pek harap oldu hiçliğinle halim.

Nasıl dayansın gönlüm hasretine?
De bana, müspet-menfi bir iki söz.
Yaklaşmışken şen sevim son demine,
Yaslara gark oldu neden iki göz?

Nedir bundaki bu mertebe illet?
İdrak edemedim gitti nedense!
Nedir bendeki bu dehşetli zillet?
Mana buladım kendim de bense!

Bunun üstünde düşünüp taşındım,
Anladım, yakan: Hem sevi, hem hasret!
Gün be gün daim sevinle aşındım,
Ama verdi buna, kem kaderim ket.

Yandım her an, inan HATÇE’M kendime!
Ve oldu her düşüm de bana bir yalan.
Deva bulamadım sevda derdime,
Oldum hasret i aşkınla pek nalân.

Efgan içindeyim, şu anda inan,
Olmuyor senden özge kimse çare.
Ediyor beni benden, korkunç cüdan,
Açıyor gönlüme, onmaz bir yare.-yara-

Gel artık HATÇE’M, bu hasretim bitsin!
Doldur içime olanca süruru.
Gel ki bu gönlümün bet gamı gitsin!
Ve doldursun varlığın bana nuru…

KÜÇÜK OZAN(CML DMR)
AHH HATİCE’M’DEN