Ne tadı, ne tuzu kaldı âlemin,
maşalar kor oldu, uzanan eller kimin!
Bir dile gelse
feryadı yankılanır kaldırım taşlarının,
huzura kollarını açmış özlem ile
bu akşam duasını dinledim sokak lambalarının.

İstersen biraz giz konduralım orta yerine,
sen duydun mu bilmem
Davut’tan gelen selamı aldım, başım gözüm üstüne.
Buzlar eriyor, mevsimlerden haberin var mı,
bak; karalar düştü dağların ak saçlarına,
söyle değdi mi;
şehrin göbeğinde yükselen dumanlara!

Gecelerin saltanatı bitiyor, bedenler ısınacak
zira;
yarınlara dair umutlarım tükenmedi daha.
Elbet kimliğini bulacak insanım, kökleri ıslanacak,
şen bülbüllerin şarkıları dinlenecek pınar başında.

Öyle ya da böyle her nefeste eksiliyor vade,
işte bahar geldi yine, sen de katıl doğanın cümbüşüne.
Hadi;
bütün yelkenlerini aç kardeşliğin deryasına,
açan güllerine katkın olsun bu bahçenin toprağında.
20.03.2012-Ahmet BOZTAŞ