.
Bahar güneşiyle doğardın her an,
Bana haber getirirden bahardan,
Sular şırıltı verirdi çağlayandan,
Kuşlar müjdelerdi baharı yuvadan…

Geldi yine bahar, açtı güller,
Gül dalında öter bülbüller,
Açtı boynu bükük sümbüller,
Bak… Kokuyor burcu, burcu güller!

Bahar kokusu ile inliyor bağlar,
Bülbülün acı figanı gönlü dağlar,
Bir yel gibi aniden geçiyor çağlar,
Bak canlandı o ölen sapsarı bağlar!

Açtı çiçeklerini mor menekşeler,
Diner artık kaygılar, başlar neşeler,
Birbirini sever gölgede o güzel eşler,
Bülbül ise durmaz gülün derdini eşeler…

Nice sevgililer var, ben gibi nice…
Seviyorlar birbirlerini delice…
O sarılan belleri ince mi ince?
Daha da şenleniyorlar yel estikçe…

Her çamın gölgesinde birkaç sevgili,
Yapıyorlar aşkların en güzelini…
Ara sıra da diyorlar, artık evlenmeli…
Ve unutuyorlar eski mazilerini…

Bu sevgililer öyle bir sevgili ki…
Yiyorlar birbirlerinin şuh aşkını.
Bu gölge de öyle tatlı bir gölge ki…
Ediyor sevgilileri aşk şaşkını…

Bu âşıklar öyle bir âşık ki, neşeli…
Yanlarındaki cananları ince belli!
Hepsi bembeyaz düzgün mü düzgün tenli?,
Var hepsinin de o an için bir emeli…

Baharın kokusuyla kış geride kalırken,
Sevgilim bakıyordu nazlı, nazlı bana!
Bahçeler güzel kokusuyla inilerken,
Doymuştu CEMİL sevgilisine kana, kana!

KÜÇÜK OZAN (CML DMR)
ÇÖPE ATAMADIKLARIM’DAN.