Haziran Sonu,
mevsimler mütehayyil.
Ram olmuş ömür yağmurları altında
aşk, adın kadar sessiz!...
Gözlerimde kalan akislerden,
bir istanbul maviliğine sinmiş ahidler.
Martılar unutulmuş,
yorgun kanatlarında soluyor ümitler.

Zaman karanlıklara sürmüş hayalleri.
Ve taptaze sabahlar sıcak kollarında.
Kimbilir kimlerle soğuyorsun,
gözlerinde rüyalar görüp ağladığım,
Beşiktaş kaldırımlarında…

Bir ihtimaldi herşey,
Beyoğlu günlerimden müphem.
Senin dışında herşey…

İstanbul’dan maviydi sözlerin.
Hayata dokunan sessiz anların gibi,
güzeldin…
Yaşamanın güzelliği kadar…
Kullanılmış kafiyelerin efsunu gibi,
herkes kadar…

Lal oldu dudaklarım söyleyemez.
Derunumda saklıdır kimseler bilmez.
Biliyorum, kolay değil sensiz yaşamak.
Ama işte!
Yalnız seni sevmek için olsa da,
affet beni ömür kısa…

Mütemadiyen kandırır zaman.
Ve Bazende insan…
Suskunum hayata, yüreğim şaşkın
Çünkü Biz;
En Güzel Yerinde Sustuk Aşkın…

‹Aʟoηє мαη›