Bahar geldi,
hadi sende gel…
Bu aşkın adı yok sonu sonsuz.
Bi gidip bi geliyor mevsim.
Salacağa, üsküdara,
bahar geldi hadi sende gel…

İlk defa yaşamış gibi hayatı.
Ve yeniden doğmuş gibi.
Sen, ben ve Dünya. Üçümüz!…
İçimden geldi hadi sende gel…

Bu deniz seni yaşıyor üstüme üstüme.
Ben sana inat sen ikimize.
Sen gitmeyi bilen toplama güzeli,
öyle gel ki;
duyulmaz olsun ayak seslerin.
Öyle bir gel ki,
unutayım bir anda her şeyi.
Madem ki güzelsin,
hadi şimdi gel…

Ayışığı gözlerimde serpe serpe,
gördüğüm yere çıkta gözlerin ışısın.
Aldatır bu esrik güzellik,
daha büyümedin sen çocuksun.
Ve yokluğun bir çocuk gibi içimde,
doğmamış sessiz bir soluksun…

Şimdi bütün yalnızlıklarda şiirler,
senin için yazılır satırlara…
Ve bir yalnızlık;
senin için yaşar Istanbul’da.
Şimdi ben bir yalnızım,
şimdi bir hayta.
Şimdi bir vapur,
şimdi bir martı,
ne olur durma!
Bahar geldi hadi sende gel…

‹Aʟoηє мαη›