hayrettin taylan


ruhu serinleten gölgeyim çiçekler açarken sevdamda
vuslatın rotasında kendimi kaybedişler dizilir dizelerime
yanıtsız güçler yakar arayışlarımı
ben ile ben’i aradığım arasıl bulunçlarda
aşkı buluyor aşkım
aşılandığım tutku filizinden sen meyvesini sunuyor peri
yalnızlığın seherinde uyarılış tümler bab- ı esrarımı
içimlik bir sevdanın uzantılarında buluyorum kendimi
aldanışlar kendine arkaik maziler sunuyor

ben hep yeniydim içimde sevgin sağarken
ben hep sendeydim içimde utkun yağarken
ben hep bendeydim içimde ben’in yanarken
ben hep sonrasızlıktaydım öteler mahşerinken
ben seninle yok olmaya, yoktan çok olmaya aşıkken
öyle uzaktan kav üretemezsin yanık bağrıma
öyle gelgitler sunamazsın damlalar susarken yaramda


bu yüzden takas ediyorum uğrunu aba telime
bu yüzden seni çalıyorum ta senden , ta benden
yakılmış bütün türkülerin içinde ben var, sen okunurken içimde
söyle meramını türkü olsun
akıt damlalarını ağıt olsun
söyle aşkını sonsuz olsun


titrek bir hülyanın sularında uyandırdın nadaslarımı
seni istedim bir kereden
seni bekledim sonsuz kereden
ne yürekler geçti yanık bağrımın ateşinden
hüznüm kaldı sen arası imkansız bulanıklarında
çevrimdışı bekleyişlerimin son harfine kadar bittim
alevine isimsiz küller savurdum
girdabının gereğin ve gergin suskusunda tükendim
yürüdüm özüne
aşk gözünden gör diye
büyüdüm güneşe
sevgi ışığından aydınlat diye
yandım her şeyinde
küllerim güllerine alışsın diye
bekledim seni
kavuşmak bize alışsın diye
bekledim seni beklemek ben olsun diye
ekledim seni kadere
kaderden sonra sen gelesin diye