hayrettin taylan



gözlerin meryem değilken aşka
kimsesiz bakışların son müneccimi oldum
yüreğimin son hecesinde kitapların ısınır kitabi aşkımıza
zuhrettiğinde damlalarını sayıyor sayaç kalbim
damla bir sen, damla son sen
ıslanan ben arası son ben
bu çağın grisini yapıştırıyorum gökkuşağına
geçeceğim sensizliğe orada mukim olacağım
lazım gelen kaderin emekçisi olacağım
orada olacağım orası oralı değilken
şurada olacağım yani sol yanınken hayatım


kan vereceğim iliğine kadar kanayan yarama
gidişinin son hamlesindeki kaleyi kuruyacağım
şah ben
mat sen,
matematik bütün hayat
susup duracağım sensizliği o’na kadar
denklemin diline dolanacağım pay senle ağlaşacak
işteş damlalarına sereceğim ünlemlerimi
beni ünlü eden soru işaretinin bükülmüş beli olacağım
sonra veli olacağım aşk dergahına cümlelerine
öğelerimi bulacak güzel bir mucizenin perisi
yüklemindeki türemiş acıları soracak bana
diyeceğim ki o eskimez bir aşktı mumyası benden üreyen
susacağım kelebeklerinin taşıdığı mayınlar üstünde
bile bile basacağım aşk bu
meşhurluğum sensin
meçhul yoklukların sinesiyim
bu yüzden kalb-i iştiyakımın şuurusun Perizer