Erken
uyandım.
Açtım. Çok aç.
Neredeyse iki gündür bir şey yemiyordum.
Yiyecek bulmak için sokağa çıktım.
Boştu sokak
midem kadar
boş...
Hızlı adımlarla
markete yürüdüm.
Henüz açılmamıştı.
Ben de
arka tarafa dolaştım.
Dünden kalan yiyecekleri
döktükleri
mavi bidonların olduğu yere.
Benden başkaları da vardı.
Her zaman olduğu ve olacağı gibi.
Fakat beni görünce
hemen tüydüler.
Belalı bir tip olduğumu
biliyorlardı.
Bidonlar boştu.
Midem de öyle.
Derken sokakta bir sarışın belirdi.
Hemen tanıdım.
Daha önce
üzerine çıkmışlığım vardı.
Fakat beni görünce
hemen topukladı sarışın.
Koşup yakalamak istedim
ama dedim ya
çok açtım.
Enerjimi yiyecek bulmaya saklamalıydım.
Sonra parka gitmeye karar verdim.
Ezilmemek için
koşarak geçtim
yolun karşısına.
Bu açlığımı daha da arttırdı.
Yiyecek bir şey bulma ihtimaline
ters oranla
güneş yükseliyordu.
Güneş güçlendikçe
ben zayıflıyordum.
Şansıma park sakindi.
Çeşmeden biraz su içtim.
Yokluğu var eden
ilk maddeyi...
Varlığıyla midem nefes aldı.
Sonra
ağaçların arasında.
bir esmer belirdi.
Parkın ortasında kırıtarak yürüyordu.
Dedim ya park boştu
peşine takıldım hemen.
Umursamadı beni...
İyice yaklaştım yanına
ve ensesinden tutup
çimlere yatırdım.
Esmerin işini orada görürken
midem gurulduyordu.
Neyse
kısa tuttum bu kez.
Bıraktım esmeri
ve koşarak uzaklaşmasını izledim.
Yiyecek bir şeyler bulmalıydım.
En çaresiz kaldığım anlarda
yaptığım gibi
bahçeye gidip bir piliç kapmaya karar verdim.
İhtiyar hergele her zaman nöbet tutardı.
Genellikle yakalıyamazdı beni.
Çünkü sessiz ve hızlıydım...
Kısa süre sonra bahçedeydim.
Öylece geziniyordu beyaz piliçler
biraz sonra öleceklerinden habersiz
aptal ve sakin.
İhtiyar yoktu bu kez.
Büyük ihtimalle karısını
becermeye çalışıyordu.
Tam piliçlerden birini kapmak üzereyken
tanıdık bir koku aldım.
Taze etin kokusunu hemen tanıdım.
Kısa sürede buldum yerini.
Gazeteye sarılı büyük parça biftek.
İştahla mideye indirmeye başladım.
Doymak
doğmaktı.
Doğduktan sonra
hayatta kalmak için
tekrar doymak gerekiyordu...
Neredeyse bitirmek üzereydim
fakat bir terslik vardı.
Kor gibi kırmızı bir sıcaklık önce mideme
sonra bacaklarıma ve boynuma yayıldı.
Dünya ters döndü.
Ağaçlar,
evet ağaçlar
gökyüzüne kök saldı.
Nefes almayı bıraktı ciğerlerim.
Başımı yavaşça toprağa koydum,
gözümde yaş vardı
ağladığımı sanmıyorum
ya da ağlamadığımı...
Ve bahçe sahibi ihtiyarın
bana yaklaşmasını izledim.
Öylece durdu yanımda.
İlk defa bu kadar yakından
görüyordum onu.
Ve orospu çocuğu yakından
daha çirkindi
duyduğum son şey çirkin sesi oldu:
“Lanet köpek! Sonunda hakladım seni!”
derken sesi gururluydu…
Bunun üzerine dilimi çıkardım ona
ve
öldüm...