Gölgeler

Duvara yaslanmış gölgeler gibidir,
gece karanlığında insanlar…
kalkıp giden ayak izleri vardır yüreklerde,
yerinde sessizlik bırakan.

Susmak payıma düşer,
sözlerin savaşından sonra
velhasıl,
herkesin ki kalpti ,
benim taşıdığım ise, delik bir bakırdı.

Sürgün dostluklar kurmuştuk,
en ufak fırtınada, başka memleketlerin olan
yağmursuz göz peşinde,
alkış tutan avuçlar…

“Kahır etme” derdi nenem,
zümrüt yeşili gözleriyle konuşurdu
O’da büyümek için ağlamış,
bende.

Seviyorum gözümden akan ırmağı,
sevdiklerim içinde yüzerken, hiç korkum olmaz
kıyılarım gam yüklenir,
beni sevmeyenlerin uğramasını istemem
acırım,
zamana,
vakte,
gönle…

“Her fert, kendi gölgesinde üşürmüş”
bilseler,
bizde titreriz,
içimiz acır,
parça parça koparken, dost yürekten.

İşte bu sebepledir suskunluğum,
kırgınlığım gölgelere..
“boş kalan koltukların yolculuğu,
yüzyıllar sonrasının
meyvesiz
mevsimiymiş”

Heyhat!
Figan, bir kere yürümüştür haneye.

Boş ver desek de, dökülmüştür hikayeleri içimize,
uzun,
sıcak bir acıdır…
değerleri,
ölçüleri kendilerine has.

“Gece karanlığında saklanan gölgeler gibidir dostlar”
gündüz olunca çıkan..
güneş tam tepedeyken kaybolan..
seninle uzayıp,
seninle adım atan,
arkandan takip eden,
yanında sessizce uzanan…

“Velhasıl dost, hiçbir zaman sen değilsindir”
kendini aramamak lazım,
çok şey beklememek gerek,
dinlemeyi,
anlamayı bilmeden evvel.

Kalem,
kırgınlığımın kıvrımları içinde,
ancak bu kadar fısıldaya bildi
gölgeler, nasihatlerini bohçaya sarıp giderken,
“gün, içimde sakladı düğümlerini”

En nihayetinde…
yürek soframda, “aş” olduğum dost,
kıymetlidir,
uzaktır,
yakındır,
candır,
kahırdır,
“düşman” asla değildir!
kendi yediğim ekmeği “ona” da uzattıysam eğer,
kapım aralıktır,
aktır,
paktır,
kocamandır,
“kilitsiz bir merhabadır….”
ÖZLEM MARİA ZAFER



15 Mart 2012
19:05




Ümit Demir’e ait olan bu muhteşem resim..içime düşen sessizliği ile bu şiiri yazdırdı bana…teşekkür ederim kendisine..