Alüminyum eşyalar gibiydi yalnızlık
Hüzünler esnerken balçıklara kadar
Her gidenin yüzünde yüzer nem
Kalanın köşelerinde saklanırdı mendil

Mektuplar gizlendi zarflarında
Yakılası zaman çürüdü kilerde
Sığınağımdan dürüstlük topladı gözlerim
Yankı buldu düşlerim

Bir yük daha yaşadı kalbim
Sayfalarında yarattığın hayallerin
bir gün savrulacak parmak uçlarından
Sen bekleyeceksin.
Buram buram yayılacak çehrene umut
Duvarlar yıkılacak korkuyla
Renkler kaybedecek cümbüşünü
Sen ansızın düşüneceksin

Kaygısız tohumlar ektim söz birlikteliğimize
Su köpürdü, deniz tuzlandı kördüğümümüzde
Koptu yaşam gözyaşımda ıslanmaz çığlığımla
Açlığım yetmedi hiçbir renge
Rahime düştü her bir hece

Yağmurların ovasında ısınsın gecem
Gün ağarırken kaygısız sarsın beni düşümde hikâyem
Yüreğimi tut bu gece soğuğunda
Rumi takvimlerde avuntum olsun kaçışım

D/üşüyorum kimsesiz şiirimdeki dizelerimle
Kavak ağaçları açmamıştı dilimizde
Bileklerimize bağlıydı çocukluğumuz
Islandık yitirdiğimiz sevgilerde

Yarım kaldı yürüdüğümüz gülüşler
Ömürlük fincanım döküldü kahvesinden
Yitik kanatlarım yandı rüzgârımda
korkular serpilirken cesaretime.

A/sırlık bir yakarıştı bu
Titrerken gözlerim için için
düş kırılganlığı soluklandı güneşimde
Ne denli yitirsekte kelimeleri
Gözyaşlarım düşer hasretime

15 ŞUBAT 2012


ÖMER ARDALI