Örselenmiş kelimelerin gizli uşağıyım
Perdelerim çekilirken gecenin karanlığına
Geçmiş zaman alın boşluklarımı dolduruyor.
Susuz ümitler yeşeriyor sonbaharlarda

Saçlarımda yırtıcı bir rüzgâr deliyor başımı
Korkunç gölgeler dolanmış etrafımda
Ellerim son kez aldanıyor tırnaklarıma
Ökçeli ayakkabılar dolanıyor yüreğimde
Acıyor, susup kalıyor şiir

Yanı başımda sayıklıyor geçmişini hayallerim
Temiz bir hürriyet edasıyla yanıyor bakışlarım
Derin deniz soğuğunda cesaretim.
Koy verip gidiyor insan
Kirpiklerimde oynaşıyor yakamoz
Yürüyen bilekler kanıyor sokaklarda.
Ayyaşlar naralar atıyor serkeş hayatlarda
Bulut bulut özlem yürüyor baharda

Yankı oluştururken sevdam dilimden koptu sözcükler
Kayıp gitti düş düşünden
Yok olası labirentler coştukça karamsarlığıma
Seni soyutlayan yürekler sayar geçmişi.
Dertler büyür yakınlaştıkça hayallere
Gerçek bir yaşam hayal eder insan zaman zaman
Şiir yüreklerimizde büyür kitaplarımızla

Gazetelere yansır makalenin izdüşümleri
İnkâr etse de şiirler dizelerini
O hiç beklemediğimiz ezgi gelir kulaklarımıza

Sevginin camları kırılır bazen
Ne denli istesekte bir araya toplanamaz
Acı bir oyundur bu âşık için.
Ellerden uzaklaşır gözler
Duyular refleksini kaybederken alacakaranlıkta
Renkleri düşer hayatların
Çocukluğumuzda sahilde kurduğumuz
kumdan kaleler gibi yıkılır yaşama coşkusu

Aynalarda unutulur bakışlar
Huzur bulduğumuz
o ses gelmese de artık kulaklarımıza
Umudu yitirmeden uzanırız çayırlara
Belki bir gün resmini çizeriz sevincin
Yok oluşun notasını buluruz geçmişimizin

Emekleyerek çıktığımız bu hayat yokuşuna
Koşarak ilerleyemiyoruzdur artık
Çok geç olmadan
Umudu tökezlememek için
yakarız ormanlarımızı dağ taş.

Ezgiler tomurcuk sırasındaysa da
Akar avuçlarımızdan saydığımız inciler
Yolu olmayan ovalar üşütür bedenimizi.
Dertler olgunlaştırır kalemimizi
Sorunsuz yaşanır heceler
Temiz bir hürriyet edasıyla
coşarken tümceler.

16 ŞUBAT 2012

ÖMER ARDALI