Yalnızlık almış başını gidiyor
Eskisi gibi kimselere
Altı okka koymuyor vedalar...
Kendine intihar sus’u vermiş dudaklarımda
Cevaplardan umudunu kesmiş sorular
Her ayrılık farklı gözüküyor insana
Ama yalnızlık hep aynı yerden vuruyor
Ömüriliğimde sızlayan pişmanlıkları
Haykıramadım...
Duymadılar...

Düşene bir de tekme atan bu şehirde
Çözümsüzlük ve ölümsüzlük
Ne de fazla benziyor birbirine
Yarınlara çıkmayan çıkmaz sokaklarda
Yarsızlıkla başlıyor yalnızlıklar
Sen gidince başlamıştı bende
Bir kaldırım taşına oturup ağlamalar
Ayrılığa meyilli insanlara
Ardından yarınlara çözümsüzlüğümü
Yalnız kalınca gözlerimin ölüm süzdüğünü
Haykıramadım...
Duymadılar...

Sessizlikte yere düşen iki boş kovan
İki şiir çekirdeği çıkardılar sol yanımdan
Şiirlere alet ettiğim maviyi
Namluya sürdüğün günden beri
Gözlerin iki el silah sesi...
Bakışmalar hala barut kokuyor
İmge yüklü gözlere bakan insanlara
’Yapmayın!’ demek istemiştim oysa
’Bakmayın!’
Sizi de şiirlerle vuracaklar!!!
Öyle nefes kesiciydi ki yokluğun
Haykıramadım...
Duymadılar...


Hakan Karali