Şöyle başlayabilirdim
Gecenin sessizliğinde seni düşünüyorum
Ne yazık ki seni düşünmüyorum

Karanlıklar içine dalmış gözlerim
Karanlıklar içindeki pırıltıları seyrediyor
Işıklar ara sıra bana göz kırpıyorlar
Hayır, hayır, gökyüzü değil, uzaklar
İlerideki dağların eteklerinde ışıklar

Sakın zannetme sen varsın orada
Biliyorum sen yoksun oralarda
Çünkü sen, kalbimin ortasında
Saklısın sevgimin ısıttığı odada

Bir esintinin yüzüne çarptım
Yaklaşan sese seslendi kulağım
Dilimse suskun, cevapsız kaldı sorularım
Biliyorum çok geç oldu, uykuyu kaçırdım
Gece on ikiyi geçti, dün bitti, artık yarın
Ama güneş doğmadı hala dünden kalanım
Yağmur yağsaydı yağmurlanırdı duygularım
Sessizliğin sesinde yankılanıyor kulaklarım

Hayret gökyüzü pırıl pırıl
Yıldızlar alabildiğine parlak
Ay’sa yarım, hilal battı batacak
Ama hiç biri bana ilham vermiyor
Hiç biri duygularımı coşturmuyor
Ve gözlerim uzaklarda seni aramıyor

Mucize, sabah güneş doğacak
Bütün karanlıklar aydınlanacak
Hiç düşündüm mü bilmiyorum
Güneşsiz bir dünya nasıl olacak?

Ben yine buradan
Aydınlıkta seyrettiğimde uzakları
Uzaklar bir başka olacak
Belki şimdikinden daha derin
Daha güzel duygular uyandıracak

Yarın olmadan bilemem ki
Aydınlığı karanlıkta sorgulayamam ki

Tutku bir serüven, hayatımın algısında
Sen varsın, her zaman varlığımın yazgısında
Başında, ortasında, sonunda
Sorgularımdan öte, tüm cevaplarımda

Ben sana mekân gösteremem ki
Zamanlar biçip ömür veremem ki

Bilirim bir sevgidir senden bana
Saklı tutabildiğim kalbimin ortasında
Sevgin mekân olur senin mekânsızlığında

Çıtırtı, gürültü, patırtı yazgısında
Korkularım yok, senli varlığımda

31.07.2009 - İzmir