son durakta son köle
sattı ruhunu nefsine
her son yeni bir başlangıç
her başlangıç esaret yine

Hüküm
geceye asılı kalmakmış

zihni perçinledi
saf çelikten bir fanus
kirpikler kancalarla tutuldu
lahzada kalakaldı bu kabus

yüzükoyun, sıtrüstü
koynunda karanlık
ac’ıya tabi ruhun

kaç perde oynandı bu oyun
say teninde parçalarını
sök, çıkart. at atabilirsen
bu günahtan arınmaz ruhun

hüküm
asılı kalmakmış muallakta

ağla, sus, kus ruhunu
ya da haykır
çirkin yüzünü sayfalara
ne fayda

hüküm
acıya kul olmakmış

yakarışın titretsin arşı
dök bedduanı, küfrünü
en şereli dua belki bu
kansız firavuna karşı

hüküm
ölümü özlemekmiş aslında

özlem kul olmak yaratıcıya
hak olanı bulabilmekmiş
buymuş asıl gaye hayatta
bu yol acı’dan geçermiş

hüküm
aşık olmakmış
aşık olup aşkı bulmakmış
yalandan sıyrılıp
gerçeğe uzanmakmış