Ey kalpten geçenleri okuyan mahir miskin!
Kurtul kaypak zeminden; edebe gel, edebe!
Güzel haslet genleri ne gıybettir, ne de kin
Haberin yok mu sin’den? Edebe gel, edebe!

Meziyetken hoş sözle bülbül gibi şakımak
Neyine gerek bühtan, niyetleri okumak?
Gâyem ne kuyu kazmak, ne de kefen dokumak
Sanma mezarlar yünden; edebe gel, edebe!

Kâh hakimsin, gâh cellat; her daim muhacimsin
Kâh mucize gösteren, sır çözen müneccimsin
Sordun mu hiç kendine? Hakikatte sen kimsin?
Öğren birşeyler dinden; edebe gel, edebe!

Fer kaybolup gözünden, kepenkleri inmeden
Kaynar kazan içinde hırçın sesin dinmeden
İmansız gittin diye şeytanın sevinmeden
Kork mahşer denen günden; Edebe gel, edebe!

Toplayıp kulakları çıkarsan her gün tura
Âkıbet meçhul değil; ya yalan, ya iftira!
Neden koşarsın beyim peşimden ardım sıra?
Ekin olmaz dikenden; edebe gel, edebe!

Nâcizane tavsiyem; kalbine sevgi doldur!
Lazım değil diyorsan; buyur, nefretle dol dur
Lâkin, sakın unutma! Ahlak en güzel yoldur.
İlaç olmaz irinden; edebe gel, edebe!

Neden nem kapıyorsun kalemimin yelinden?
Kurtar artık paçanı zalim nefsin elinden
Bir kez de bal damlasın o sazının telinden
Kibir çıkar hodbinden; edebe gel, edebe!

Öfken seni mum gibi eritip bitirmeden
İnsanı insan yapan hasleti yitirmeden
Takvimin son yaprağı eceli getirmeden
Ayrıl şerli mahzenden; edebe gel, edebe!

Bize düşen uyarmak; dostane bir nasihat
Sana "Dostum" diyorum; bu mu hâlâ kabahat?
"Lâ havle" çek, "yeter" de, şeytanı içinden at!
Kâr der biraz yekûnden; EDEBE GEL, EDEBE!

Işık tuttum önüne faydasını umarak
Gezme öyle âvâre gözlerini yumarak?
Ben farklı zannetmiştim; sende beş duyu merak
Can ayrılmadan tenden; edebe gel, edebe!

Maksat ne övgü almak, ne kendimi aklamak
Çözüm ne küs yaşamak, ne seni yasaklamak
Eminim farkındasın; istesen de saklamak
Kol görünüyor yenden; Edebe gel, edebe!

Söyle o yamağına ortalığı katmasın
Bahçeme gizli girip anteni kabartmasın
Ki, o güzel pabucu çamurlara batmasın
Tut elinden, çek inden; Edebe gel edebe!

Bazen sabrım taşsa da, kem söz gelse de dile
Yaradan şahidimdir; kalp kırmam bile bile
Benim ile uğraşma! Tüm gayretin nafile
Son söz; selam Berlin’den; Edebe gel edebe.

Mecit Aktürk
26.02.2012