Vuslatı beklerken, hasretlik düştü.
Seni benden aldı, zalim ayrılık.
Mesut mutlu günler dağları aştı.
Şimdi çok perişan halim, ayrılık.

Bu ayrılık neden çaldı kapımı?
Perişan eyledi gönül yapımı.
Parça parça etti, sevda tapumu.
Kuruttu damağım dilim, ayrılık.

Bir daha sevmeye yok benim gücüm.
Yıllardır bitmedi sinem de acım.
Yalnızlık oldu bak, benim de tac’ım.
Yine boşa çıktı elim, ayrılık.

Senden başkasına dönüp bakmadım.
Kimsenin kalbini nar’a yakmadım.
Yılarca sevdim ben, yine bıkmadım.
Ben de bir insanım kulum, ayrılık.

Çok sevdim de, hain kıymet bilmedi.
Ağladım gözyaşım silen olmadı.
Anlattım derdimi küpler almadı.
Savruldu ocağım külüm, ayrılık.

Şu gönlüme hüzün tohumu ektim.
Ağladım durmadan gözyaşı döktüm.
Bir kere sevdim de, bin ceza çektim.
Nasıl düştü sana yolum, ayrılık.

Bana mesken oldu yüce dağlarım.
Nazlı yarim gitti, ondan ağlarım.
Yas içinde her gün kara bağlarım.
Bu bana ettiğin zulüm, ayrılık.

Her zaman bana sitemle naz etti.
Sevgimi bilmedi, hep laf söz etti.
Yaktı bağrımı nar’a, köz etti.
Fidandım kurudu dalım,ayrılık.

Aşkımı kendimden bile sakladım.
Kavuşuruz diye,her gün bekledim.
Derdi dert üstüne katıp,ekledim.
Gayrı zehir oldu balım, ayrılık.

Aşık Ramazan’ım hüzündür adım.
Almadım dünya da kaldı murad’ım
Tükettim ömrümü, hep adım adım.
Şimdiyse tek dostum ölüm, ayrılık.


Ramazan AKKAŞ
NEVŞEHİR-Tepeköy
24.02.2012