Bu aralar karanlıktayım; karanlıklardayım.
Efkâr sarmış benliğimi.
Umutsuzluk kaplamış yüreğimi
Arar olmuş gözlerim seni, nerdesin?
Ne kadar severdik birbirimizi
Ne çok gülerdik birlikteyken
Hani sıkılmazdık birbirimizden
Hani ayrılmayacaktık ebediyen, nerdesin?
Şimdi yalnızım
İçim dolmuş patlamaktayım
Dertleşecek dost aramaktayım
Ama senin gibi beni anlayanı yok ki, nerdesin?
Hislerim kuvvetli sezerim derdin
Canımın acısını hissettin mi?
Yüreğimden akan gözyaşlarını görebildin mi?
Duyabildin mi sana haykırışlarımı
Hissettiysen, gördüysen, duyduysan, neredesin?
Oldum şemsini kaybetmiş Mevlana gibi
Suskunluğa vurdu ruhum kendini
Kimse senin gibi anlamıyor ki beni
Susuz bir çiçek gibiyim nerdesin?
Eskiden yanardı içim alev alev
Herkes cesaret edemezdi yaklaşmaya
Sen ki fırtınalar kopararak girdin hayatıma
Söyle bana havasız ateş yanar mı, nerdesin?
Seni ağlatan gözlerin sebebi ben miyim?
Ruhunu istemeden mi incittim
Varsa benden kaynaklanan bir yanlış anlat ben dinlerim
Yeter ki bir ses ver de bütün yanlışları düzelteyim, nerdensin?
POSEDİON’UN OĞLU