Ey benim alfabemdeki kadîm Elif’ im,
Başını yasladığın omzuma bu gece
olay yeri süsü verdiler...
Kendime yolcu oluyorum bu gece.
Ardıma bakmadan yürüdüm koşar adım sokaklardan,
Dilimden düşen eski bir şarkı ,
Şarkının içinde adın geçiyor hece hece...
Şimdi en çok sustuğum yerden başlıyor,
Hiç kanamalı tüm yaralarım akmaya !
Düşlerime yokluk düşüyor !
İçimin boşluğu görünmüyor uzaktan bakınca.
Gittikçe cesedime benziyorum,
Karanlık metruk ve soğuk.
Bedenim kanayan bir yara oluyor.
Kanıyorum...
Yağmurlar yağıyor koşar adım kaçtıgım şehrin zifiri karanlık sokaklarına,
Islanıyor mezar taşları,
Ölüler suya kanıyorlar.
Faili meçhul tüm cinayetlerin şahidi oluyorum ansızın.
Sona eriyor ruhuma verdiğim mühlet...
Serin karanlığıma bir yağmur düşer artık.
Senin karanlığıma bir gül...
Küçük bir şaibe karışır dürüstlüğüne gecenin
Ve ben cesedimi alıp buralardan giderim...