Çocuksu bir küsmüşlük bu hayata.
Tabiri caiz olmayan bir baş kaldırış.
Karanlıkla aydınlanan yüzümün çizgileri,
Hiç bir şeyi sahiplenmiyorum
gecenin son reddinde.
Terketmeye meğilli bir
ruh haline soyunuyorum tüm acılarımı.
Vaz geçiyorum tüm bildiklerimden,
Cehalet sokulmuşken koynuma

Yüzümün sıcaklığı bir
solfej anahtarında takılı kalıyor.
Geçmiş bahar sayıklamalarım bir
çığ,bir çığlık.

Keskin bir acıyı nasıl tarif edebilirim.
Bir keman sesine benzeterek mi.
Yoksa bir mezarın eşiğine bakarak mı.
Bir gece ansızın kapıma geliyor,
yaşadığım ve vakitsizce
tutarsızca, harcadığım yıllarım.

Azrail suretli bir acıdan geçiyorum .
İncittikce inciyor tüm geçmiş.
Ve hala çocuksu bir
küsmüşlük hayatım ,hayata.

Ey hayat!!!
İçimden geçen sen misin.
Ey Hayat!!!
Gölgende ki ben
neden sana tutsağım.

İmlası bozuk ellerimin yazdıklarına aldanma.
Ben yaşamayıda sevmek kadar seviyorum.
Yani hiç sevmiyorum.