tanımıştım birini bir zamanlar delice
ben sevdim mi severim diyordu ölümüne
büyük lokma ye derdim büyük konuşma
bunca yıl sonra çıkınca birden karşıma
aklına geldi ki; yaşıyordu ’ölmemişti’ daha!


al al oldu yanağı ve hayli şaşırdı
utandı kızardı! demek unutmamıştı
buğulandı gözleri döndü denize
uzattı elini ’Merhaba’ dedi sessizce
pardon! dedim birine benzettiniz herhalde!

uğrunda öldüğüm işte bu gözlerdi
unutmuş olsam ağlar mıyım hiç, der gibiydi
o gül gamzeleri ıslanmıştı kan rengi
eskimiş yıpranmıştı pamucak teni
evlenmiş olmalıydı ki; saklıyordu sol elini!


düşündüm uzunca gözlerine dalarak
kimsenin gücü yetmezdi bazen cezirlere
hangimiz hata yapmadık ki; hangimiz
bir zamanların dudak izleri vardır
aşk uğramışsa benzinize
hiç konuşmadan düşüyorsa kelimeler genzinize!


Serhat Akdeniz



ToprağınSesi