Gidiyor
*

Umutlar kesildi yuvadan yardan
Herbiri bir yana çekmiş gidiyor
Göçmek lazım oldu böyle diyardan
Kimi taşa tohum ekmiş gidiyor

İnsanlık güneşi battı batacak
Ne yana dönersek devler yutacak
Bulunmadı elimizden tutacak
Yaşlı dünya artık çökmüş gidiyor

Hürmetten saygıdan kalmadı eser
Biri diğerini arkadan keser
İyiler evinde kara yel eser
Kötüler gökdelen dikmiş gidiyor

Halk çalışır oburları doyurmaz
Devlet baba zayıfları kayırmaz
Haklıyı haksızı asla ayırmaz
Dost İzzet’im umut yıkmış gidiyor


Dost İzzet


1943 yılında Develi’nin Gezbel (şimdiki adı Çadıryeri) köyünde doğdu. Asıl adı İzzet Tunç’tur. Köyünde okul olmadığından dolayı okuma yazmayı kendi kendine öğrendi. 1956 yılında köylerine okul yapılmasıyla da ilkokulu orada, ortaokulu Develi’de, yapı sanat lisesini ise Adana’da tamamladı.

Dost İzzet okuma yazmayı öğrendiği ilk yıllardan itibaren Karac’oğlan, Aşık Garip ile Şahsenem, Kerem ile Aslı gibi kitapları okuduğundan halk şiiri ve hikayelerine olan ilgisi daha da arttı.

Ortaokul yıllarından beri şiir yazan Dost İzzet’e öteki öğretmenleri ve büyüklerinin yanında ortaokuldaki matematik öğretmeni Numan Arısoy’un katkısı oldu.

1974 yılında Almanya’ya yerleşen Dost İzzet, Türkçenin yanında Kürtçe de yazdığı şiirlerinde toplumsal sorunlardan, sevgiye dek hemen her konuyu işlemektedir.

Dost İzzet’in şiirleri »Sen Yaralı Ben Yaralı« (2007) adıyla kitap olarak yayınlandı

KAYNAK:© BeKa Sitesi

)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(-)(-)(-360-)(

Şu deli yüreğim sanki bir nehir
Koskoca deryaya akmış gidiyor
Akış ki; duramaz, edilmez tehir
Bu deli yüreği yakmış gidiyor

Dilerim bu aşkta düşmez gazele
Hele saki kadehleri tazele
Kendine bağlayan nazlı güzele
Vallaha kafaya takmış gidiyor

Sevmekten gayrı da varmı ki çarem
Sen hayat ışığım sen ciğer parem
Ne Mecnun,Ne Ferhat,ne de bir Kerem
Sevdada en başı çekmiş gidiyor

Hasreti cananın gözde tütmeden
Seviyorum dedim yalan katmadan
Son defa sarıldı güneş batmadan
Vallaha ardına bakmış gidiyor

Hedefin bulmayan çıkmaz yol gibi
Uzanıp ta tutamayan el gibi
Boz bulanık akan azgın sel gibi
İnan ki bendini yıkmış gidiyor

Sevenin halinden bilir mi eller
Yalvarır, yakarır, duada diller
Hasretle hüzünle geçince yıllar
Kadere dişini sıkmış gidiyor

Lüzumsuz ömrünün her bir anında
Mutluluk var idi oysa dününde
Vuslat olmayınca aşkın sonunda
Gözünden yaşını dökmüş gidiyor

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz