Her bahar, gök gürlemesinden korkarım en çok
Ulağıdır çakacak şimşeğin ve ardından bir yerlere ateş düşer
Ateş…yakar!



Metal soğuğuna düştü fikrim…


Dilimi kesen rüzgar!
Biliyor musun, uyuştum gardiyan bakışlarına
Acıyı beklemekmiş meğer duyuları azgınlaştıran
Oysa ben ölümü sevmeyi seçtim, beklemiyorum
İstediğin zaman gel, al beni ,al.




Peşimden geliyorlar
Vurduğum tüm uçurtmalar!



Mezarı yok katlettiğim ümitlerin
Ne de külleriyle griye boyanan sular
Anılar biriktiriyorum her renkten, her sesten
Ve kokudan –hepsi birbirine benziyor-




Değişmemişsin diyorum kendime
İçinde biriken okyanus kadar, büyümemişsin!
Çocuklar gibi mutlu olmalıydın şimdi
Dışarıda yağarken lapa lapa kar –böyle davetkar-
Herkesten önce beyaza koşmak olmalıydı tek tasan.




Varsın üşüsün ayakların...