Sevgilim, sana bu mektubu bir mezar taşını okurken yazıyorum.

Üzerinde ‘’Kerem Sümer, 1993-2012’’ yazıyor ama aldırmıyorum. Gökyüzünden şiirler düşüyor toprağıma, görmezden geliyorum.
Sevgilim sahi beni ne zaman gömdüler toprağa?
Hatırlayabiliyor musun?
Gün belirtmemiş mezar taşımda. Yalnızca adım soyadım, doğum ölüm tarihim. Hayatım bunlardan ibaret değildi oysa. Seninle güldüğümüz anılar, kahkahalar attığımız soğuk da olsa esprilerimiz vardı.
Neden onlar yazmıyor bu mezar taşında?
Neden kimse bahsetmemiş ki bizden?
Sevgilim bir avuç toprak atıyorum üstüme. Gökyüzü şarkı söylüyor bu defa. Anlamadığım bir şeyler oluyor, gök birden kararıyor, martılar göç ediyor, ayazı deliyor kulağımı lodosun.
Fakat bir mezarlıktayım ve lodosun ne işi var burada?
İmlası bozuk bir aşktan çıkmış gibi, lodosun etkisiyle bir oraya bir buraya savruluyor çiçeklerim. Şivesine hala alışamadığım bir yalnızlığın oyunu mu yoksa bu bana?
Söylesene sevgilim, öldüğümü hangi doktor ispatladı sana?
Anlatsana, beni nasıl öldürdün(üz)?
Hatırladığım kadarıyla, uykumu bölmüştü bir kâbus. Evden çıkıp, hemen sizin apartmanın önüne gelmiştim korkumdan. Üstelik telefonunda açık değildi, sana ulaşamıyordum. Her zaman olduğu gibi ağaca tırmanıp camından girecektim odana. Bilirsin delilik bize en çok yakışan sıfattı aslında. Annen duysa bu yaptığımızı, ikimizi de keserdi kör bir bıçakla. Ağaca tırmandım…
Sanırım sonra düşmüşüm, gerisini hatırlamıyorum.
Anlatır mısın sevgilim bana?

Ruh halime göre değişiklik gösteriyor hava. Gökyüzü kırmızılaşıyor. Toprağımdan kanlar çıkıyor ‘’acının babası’’ yazıyor mezarıma.
Kanım donmadı mı hâlâ?
Neler oluyor sevgilim, bir şeyler yap! Öyle durma.
Yoksa, yoksa…
Hayır olamaz!
Değil mi sevgilim? Ben gerçekten öl…
Yok, bunu kabul edemem!
Bak işte buradayım, başımın ucunda. Bunu görebiliyorum, farkındayım. Bak nefeste alıyorum. Yoksa alm…
Peki ya neden?
Neden yalnızca öleni benim bu aşkın?

Sevgilim…
Sana bu mektubu bir mezar taşını okurken yazıyorum.
Taşın üstünde ‘’Kerem Sümer, 1993-2012’’ yazıyor.
Toprağın üstünde ‘’acının babası’’
Gökyüzü koyu bir kırmızı eşliğinde, kan ağlıyor…

Kerem Sümer.