Biz ki; ayrı kentlerin çocuğuyduk, ağlayan
Hayata ıslak gözle baktık zaman içinde
Biz ki; ayrı dağların sularıydık, çağlayan
Damlaydık, dere olduk, aktık zaman içinde

Denizlere karıştık, bulut olduk, dolandık
Kimine erişilmez, kimisine yalandık
Hayallerde yeşerdik, hasretlerle sulandık
Sevgi tohumlarını ektik zaman içinde

Kaç zemheri geçirdik, kaç baharı bitirdik
Kaç gece rüya gördük, kaç hayali yitirdik
Kader çizgilerini kalplerde birleştirdik
Sevdanın doruğuna çıktık zaman içinde

Bir zaman, gönüllerde sevgi vardı, tertemiz
Ne vuslattan oluştu, ne hasretten keşkemiz
İki kalp ortasına çığ düşürdü öfkemiz
Çileyi aşktan bildik, çektik zaman içinde

Sanma sevdasızlıktan dilimin durgunluğu
Bedenimden gitmedi depremin yorgunluğu
Daha henüz bitmedi kalbimin kırgınlığı
Canı can hücresine tıktık zaman içinde

Ağlamış ıslak gözler, tekrardan yaşlanır mı?
Aşka kaldığı yerden, yeniden başlanır mı?
Hayallerimi yakan ateş bağışlanır mı?
Biz, affın fermanını yaktık zaman içinde

13.02.2012/Samsun

İbrahim COŞAR