Ey maziyi şiirden besteden soran gönül
Pişmanlık potasında anıları yoğurma
Ey yorgun yüreğimi diliyle yoran gönül
Bir yangının külünden yeni bir aşk doğurma

Beni vurduğun yerde ne ben kaldım ne de sen
Zaman alevlerinde ben yandım, sen kül oldun
Cehennemler yaşadım günahıma mahsuben
Helal topraklarımda bir yabani gül oldun

Ezberi bozulmuş kalp hem yorgun hem çilekeş
Kuzusunu kurt kapmış bir koyun gibi meler
Sönüverdi yanardağ özüne döndü ateş
Yüreğe saplandıkça kurşundan kelimeler

Ve dalmışsın geçmişin karanlığına derin
Zifir karanlıklardan kimi çağırıyorsun
Yalnız kalan yüreğin ve hüzünlü günlerin
Acısını silecek güneş mi arıyorsun

Akşam güneşlerine verdiğin saç rengini
Gösterme gözlerime, yakıp da gideceksen
Kalbimin en mukaddes yerindeki sevgini
Çıkarma ulu orta, yıkıp da gideceksen

Coşari nazlı olur nadasta kalan toprak
Bu toprakta can bulur özü aşk olan tohum
Çekirdeğinden yeni uç verir sarı yaprak
Varsın gönülde olsun en güzel kutlu doğum

İbrahim COŞAR