insan çocuk yanını kurban vermedikçe sunaklarda
olmuyor demek sabah...

acı bir uğultu tek tek yokluyor her akşam kapıları
her akşam kapılarda kırmızı boya
hep tetikte göz
aportta ayak
ötesi yok...

boğuyor insan kendi öz elleriyle
kendi boynunu.

çok yönlü bir kargaşanın tam orta yerinde
_değil panayır yeri değil
çocukluğumdan biliyorum_
böyle darmadağın bir sürü el
bir sürü ayak yönsüz
bir sürü yontulmamış yüz
gözlerine baktıkça ürperir varsıllığım.

alıp götürüyorlarmış
sarmaşıklar sarkıyorken balkonlardan
zimmetimden gülüşlerim eksiliyormuş
bulamıyormuş ellerim iz...

ey allah
ağaca yaprak giydiren
canıma ten
nasıl eriniyorum bazen nefes alırken bi bilsen...

sonra birden açıveriyor gecenin orta yerinde
bir karanfil
bir rüzgar
bir içteniçe yaşamak ki sorma
ciğer yetmez...
ıslık çalar ıslık çalar
güne karşı...

sanırım ki
surlarında oturmuşum urumeli hisarının
bir yanımda orhan veli
gelincik cigara gibi dudağından sarkan türkü...

bölüşmüşüz payımıza düşen sesleri.

bir of çeksek dağılacakmış bulutlar...