sessiz şimdi bütün sokaklar
enkaz altından gelen çığlıklar biter…
şimdi, kim ne arıyor bilinmez…suçlular bile çoktan kayboldular..
dudaklarında sımsıkı susup unutmadıkları birer isim kalır herkeste
resimler anlamsız olur, birbirine benzer bütün ölümler çünkü!
Gökyüzünü boyayan usta bir işçidir yalnızlık
Ve acımasızdır katilleri güneş’in
Neden doğduğunu bile bilmez bir çoğu
Acıya müptela bir yaraya sahiptir her kanama
Ve kimliği önceden fişlenmiştir kaç-ak yüzlerin
Haykırısları ağıt olur gerıde kalanların veresıye defterinde,
Susuşları bir insanlık suçu
Müebbet bir yalnızlıktır son mısrası her şiirin
Ve şairler ölür her gece
Yazdıkları her şiirin son mısrasında...
Kimliksiz mavi çocuklar ölür birde, coğrafya buna elverişlidir,
Tarih kitaplarından ç-alıntı vatan hainliğiyle suçlanırlar, geçmiş bu günün tanığı seçilir
Ve o günlerden kalma dar ağaçları
O günlerden kalma cellatlar, çocuk parklarında
Evlerin bahçesinde, en güzel oyunların tam ortasında
Çıkagelirler, ansızın ve sessizce…susulur…
Anneler ölünce nasıl susulursa öyle işte!..
Can çekişen kangren duygularla insan olduğunu hatırlayan birkaç yüz
Ceplerinde kırık oyuncaklar taşır, asılsız iddalara kurban edilmiş oyuncakları
Ve bir daha güldüklerini göremeyecekleri
Mavi çocuklar ölür bu ülkede, toprak elverişlidir kana…
Miting alanlarından, oturma eylemlerindeki sözsüz protestolardan,
Cumartesi annelerinden
alıntı sözlerin pankartları üretilir hiç durmadan matbaalarda
İnsan beyninin efsaneleşmiş sevgi damarlarını alırlar gece yarısı operasyonlarında
avuçlarında bir resim kalır, o nu gördünüz mü diyen çaresiz bakışların!
Faili meçhul işçiler vurulurken manzarasız bir mezarlığın karanlığında
Gören gözlerin körlüğü taşınır manşetlere…flaş haber diye!

Enkaz altından bir daha ses gelmez
Yıkılmış binaların üstüne yenileri kurulur
Ölen insanların şeytanı taşladıkları bir hikaye anlatılır, duvarlara afişler asılır
Lanetler okunur dünyanın öteki tarafından dili ayrı olan bir halkın üstüne
Medeniyet dili-nde şarkılar bir tek Türkçe okunmalıdır!
Oğlu öldürülen anneye, kana-yan yarasına kağıt yapıştırılmak istenir
Ve her gün milyonlarca göz bu insanlık enkazı altında ölenleri
Umursamadan, nefes alır…

Enkaz altından bir daha ses gelmez
İnsanlık ölmüştür çünkü!