0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
Okunma
mevsimidir,
kendi hüznüme döndüm...
akşam annemle aramda
bir süs
gibi dururdu;
saatler rikkatle vururdu;
özensiz
bir eşya kuraklığı
dağılmış bahçemize;
ve her şey kandil...
hangi ağacın yapraklarını
siyah kadifeyle örttün Ölüm?
hangi Söz’ü bana verdin
de benden geri aldın,
ey Dil?
Birden mevsimler selsebil
Aktılar; görünmemekti dileğim;
Siyah kadife sızdırıyor,
Işıkta yağlanıyor gül,
Odamda kirli meleğim...
Annem kandili siliyor:
‘mendil,
mendil nereder?’
akşam, annemle aramda bir süs!
