0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
Okunma
yalnızlık zamanlandı: önce aşk, sonra yaprak...
günler geçilecekler... atlar, gümüş yeleli
yüzünü aynalara, bir tek onlara bırak;
sürünsün sırrı aşkın, bak, seni görmeyeli
çok değişti aynalar ev içleri bulandı;
herşey artık ne kadar, ne kadar da kurak
odalar orda burda, içlerine kapandı;
sofalarsa eğreti; yüklük ve kapkacak
somurtup duruyorlar... herşey olgun bekleyiş
gibidir burda olmak, ’bekleyiş gibi’ olmak...
sen gel, şimdi kendini o aynalarla değiş;
gel, burda ol daima -ve nasılsa kararmak-
ta olandan bakarım sana giden günlere;
tenindir, beleniyor, ah, yeşil ekinlere...
