3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
889
Okunma
Çocukluk anılarım olmadı benim…
Sokak arkadaşlarım….
Sabıkalı zannederlerdi umutlarımı..
Sözcüklerimi…
Hep bir köşede gerillacılık oynardım plastik askerlerle….
Belki de bundandır içimdeki sessizliğin zorunluluğu…
Çocuktum….
Kafeste ötüşen kuşlarımdı arkadaşım…
Saklambaç oynarken onlarla evin koridorunda….
Her gün yaparken aynı şeyi en baştan…
Ve balkondan izlerken…
Koşuşturan çocukları…
Yaşamamıştım….
İzledim hepsini tüm çıplaklığıyla…
Ve izleyerek öğrendim insanları…
Belki de bundandır içimdeki sessizliğin zorunluluğu…
Belki de bundan..(Ceyhan)
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz