Bu gününü de aç geçiren zavallı
yarınının tokluğu hesabına daldı gitti
belki haklı belki haksız ama birileri tıka basa tokken
o açlığına yenik düştü
ve can aldı
mal aldı
belki de sonradan duyduğu acı ve pişmanlıkla,
pişmanlıkla geçen günler içinde bir günün hayaliyle
ah keşke bir gün daha yaşayabilseydim
diyerek verdi son nefesini
bir günün hayaliyle öldü gitti
anasının karnından yeni doğmuş bir bebek
ucu paslı bir iğnenin hainliğinde
anasını göremeden büyüdü,
kapıdan döndürüldü parası yok diye
kapı kapı hastanelerde dolaştı
ve yine bir hastane kapısında
kendi elleriyle verdi canını toprağa
üç kuruşun yokluğunda
bombalar yağarken bebelerin göz yaşlarına
midesinde kurşunlar birikmiş
babanın feryadı da çare olamadı çaresizliğe
ne analar, ne babalar, ne çocuklar öldü, sakat kaldı.
Yine de ihtiyaç duyulmadı insanlığa
topraklar çorak
dudaklar suya muhtaç
çatlarcasına yürekler yardım bekledi
yine de bana mısın demedi
canlıların en akıllı akılsız acımasızı
yılanın zehrinden daha beter akıttı zehrini
daha gün yüzü görmemiş masumların yüreklerine
doğru söyleyenin yolculuğu son buldu.
Şehirler daha büyük şehirlere gebe kaldı
dünyanın dört bir yanında
savaş çığlıkları atan
vahşete kapılmış
yüzlerini hırs, kin ve nefret bürümüş insanlar
bir karış toprak uğruna
can aldı
can verdi
karşısındakinin de insan olduğunu göremeden.

Nice bir günleri olan insanlar nice nice günler yaşadılar
ama acı ama tatlı nice günler.
Şimdi ne dünleri
ne bugünleri
ne de bir günleri var artık
geriye sadece kendilerinden bıraktıkları
bir sürü
bir yığın
bir gün…

Şeref İzgü – Nisan, 2006 / İZMİR