Karadeniz’in ortasında

Sessiz sedasız ilerliyorum

Kimsesizliğime gülümseyip

Sonsuzluğun tadını çıkarıyorum

Öyle ‘Boşuna’ der gibi bakma

Kim bilir, belki de boşluğuna kürek çekmek,

Esrarını doldurmak istiyorum



Belirsizlik dalgaları çarptıkça sandalıma

Yalpalıyor, zar zor toparlıyorum

Kalsam da soluk soluğa

Umudum, izin vermiyor batmama

Onu sorarsan, yine yanı başımda

En güzel kıyafetlerini giyinmiş,

Gelinlik bir kız gibi yalnızlık!

Benliğim dolaşık, ruhum karmaşık, aklım çapraşık,

Girdabına takılan gözlerim bulanık,

Saçlarım dünden dağınık,

Gerisi iyilik sağlık!



Çaresiz vazgeçtim pembe hayallerden

Ya puslu gözlerinden?

Onlardan geçemedim

Kaçtım, kaçtıkça tökezledim

Tepetaklak düştüm dipsiz yeşiline

Sonunu göremiyorum, muhtacım fenerine



Yuvarlandıkça tükeniyor ömrüm,

Kırılıyor bedenim

Kaldır başını gör eserini

Bak hep cam kırığı yüreğim

Ağlasam nafile

Fermanım ellerinde!

GÖKSEL ÇAKIR

29 EKİM 2011