yetmiş gram adıyaman tütünü
ve hep kötü günler için saklanmış
bir şişe süryani şarabı

duvarda bacaklarını sallaya sallaya gezinen
charlie chaplin seslendi;
“saat epey geç oldu; şimdi git ve huz(ur) dolu yatağında uyu”
yani yine güldürdü beni
ama gülmeden önce söktüm çinko karbon pillerini
saat artık hep dört

ve ben şimdi
her şeye karşı nötrüm
kim demiş nötrken içilmez diye
en kötü gün bugün dedim
içtim
içtikçe kristal bir kadehle
bin efkarı
bir ayrılık kararına zimmetledim
bir uçurumun intiharına tanık oldum
içimdeki boşluğa doğru
taş toprak kum yuttum
ağırlaştım

saksıdaki orkideyi duman altı olmasın diye
yan odadaki çapkın kaktüsün yanına koydum
ikisine de su vermek için tekrar odaya girdiğimde
aşık olmuşlardı birbirlerine
orkide için üzüldüm

son bir sigara sarıp
bu sigarayı da bu efkarla içeyim dedim
ağzım kurumuş
yalayarak ıslatamadığım çarşafı
gözyaşlarıma sürdüm
yandıkça alevinin rengi değişen çakmağımla
yaktım
güldüm sonra
ne çok benzeriz seninle dedim
canım öyle çok yandı ki
şimdi hangi renkteyim bilemedim

seyyan hanım çalıyordu
“hasret türküsü”
son sigarayı mavi mumlara bakarak
tüttürdüm

fhrn-jir