Akşam çöktü üstüme

Hüzün hakim oldu şehrime

Sohbetimizi yarıda kesip kanat açtı martılar

Korkuyla havalandılar

Ben dostlarıma el sallarken şaşkın şaşkın

Hareketlendi sakin bulutlar

Kar beyazı renkleri birden döndü griye

Anlayamadım, nedendi bu acele?



Sanırım, gökyüzü de senin gibi

Işığına hasret gözlerime aldırmadan

Yumdu kendini

Kapattı yüreğini

Hiç duraksamadan bakışlarını eğdi

O an umutlarım kapkara kesildi



Yalnızlığıma sımsıkı sarıldım ardından

Sen giderken soluk bir yağmur başladı

Önce ellerime dokundu

Sonra yüzüme düştü damlalar

Tanıdıktı bu his

Soğuktu, amansızdı, acımasızdı bütün korkular

Ölüm gibi...



Çaresiz iyice karardı bakışlarım

Donuklaştı duygularım

Kafam öyle karışık ki

Kirpiklerimden akan gözyaşı mı

Yoksa yağmur damlası mı

Bunu bile algılayacak mecalim kalmadı

O gülen gözlerim kayboldu

Hayallerim yerle yeksan oldu



Artık durgunum hayata

Ruhsuzum insanlara

Suskunum yarınıma

Ve kırgınım sana!..

GÖKSEL ÇAKIR

25 OCAK 2012