Bir şafak vakti kızıla çalarken gün
Uyanıp apansız düşlerden
Sus… Sır gibi sakla kendini
An ve an bekle beni
Gelirim yine düş bahçelerin den gelirim

Bir an...

Nemli gözlerim kayıyor derinlere
Sensizliği dip köşelerde arıyorum
Gözyaşlarımı içiyorum yudum, yudum
Oysaki kırgındı yüreğim alışamadı sensizliğe

Vazgeçtim…
Anladım ki yoksun artık
Bir dilenci gibi sığınıp kapına
Avuç, avuç seni dilemek
Ayrılığın cemresinde kıvranarak
Üç beş nöbetlerimde volta atarken ağrılarım vazgeçtim…


Ya sonra…
İnatla korkuyorum
K(ı)rılır diye yürüdüğüm yolların
Kaldırım taşlarına çiviliyorum yıkılan gururumu
Serseri haykırışlarım kopuyor şehrin orta yerinde
Anlıyorum ki unutmaya mecbur
Bir avuntu beni teselli eden

Yinede yabancı sayma
Her sabah sen diye uyandığım uykularımı
Kör bir kurşun gibi zamanı öldüren nefesini
Yıkılan hayallerimi eskiyen gözlerimi sakın unutma

Yokluğun narında yanan gururuna üşüyor şimdi

REMZİYE ÇELİK

YORUM :MUSTAFA DOĞAN
31.1.2012 SALI