Ataların günahını üstlendim; ne kadarı
Benim payıma düşmüş? Düşünmekteyim.
Yorgun argın, iki büklüm giderken
Yaşlı dünyamın yollarında, kime rastladıysam
Bir öykü anlattı, ben gibi ezik tonda yaşamış
Kimi gördüm, yürüyordu iki büklüm…
Günahlarım ne kadar? Nereden başlayıp, kimlerden kuvvet aldı?
Ve bilmem ki nerede bitecek?
Nasıl bir hava ile yağmur ya da kar olup
Beklendiği o yere; hangi hızla inecek…?

Ellerimi açıp da her seferinde boş çektim
Cılız kollarımın altına;
Gözlerimden yansıttığım çaresizliğimin
Ne kadar anlaşıldığını merakla; çevremde bütün o insanların
Gözlerinde okumaya çalıştım.
Bilmem ki doğru muydu
Yarım yamalak dil, parçalıydı algılar
Ve duyduğum sesler sanırım uzaktandı…
Cinlerin düğününden bana gelen çalgılar;
Sese dönüşmüş hepsi;
Kimi tel titreşimi, nefes idi kimisi…

Geceleri uyurken kapanan gözlerimde pır pır uçuşur,
Seçemediğim gölgecikler
Şans bu ya, rüyalar firar eder
Kâbuslar koşar adım geri gelirler;
Korkuyla sıçramalar bitkin koyarken beni…

Ve Fırat’ın yanına gittiğimde fikr’eder,
Dicle nasıl acaba, diye düşünürken kapatırdım gözümü;
Yeşil veya mavimsi renkler arsındaydım
Dalga dalga, bazen düşen su gibi
İki yandan sıkışıp, çağlardım kayalarda,
Ve Nehir; Dicle ya da Fırat’sa ve benim yüreğimde
Ve gözleri b/akmaktan sızlayarak
Evvelden, çok evvelden, ruhuma yüklenenden
Ve bölünüp ikiye ayrılandan kalansa…
Nerden geldi bilmem ki, birden bire aklıma
Bütün bunlar hayalden mürekkep bir yalansa…
Sen söyle iki gözüm, ben şimdi ne yaparım?

Güneri Yıldız (Elazığ, 28.12.2011)