4
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
2386
Okunma
Sesini çarpma duvarlarıma
Ölüler duymaz
Var olduğum zamanları
Serinlik gibi serp yüreğine
Farzet ki mil çekmemişsin
Beni ben olarak görüyorsun
Asırlardır kör bakan gözlerinden
Gözyaşı olarak süzülüyorum yanaklarından
Bekleme!
Düşmeyeceğim bir daha yüreğine..
Senden yadigar aldığım acılarımı
Battıkça ciğerlerime
sıvaslayıp sürüyorum yaralarıma
annemden de dinlemiştim
bu yüzü tanıdık hikayeyi
o zamanlar annemi üşüten rüzgar
yüzük gibi takılmış parmaklarıma
belki bu yüzden avuçlarımın
uyuşukluğu
kırağından dolayı tutunamayışım hiçbir şeye..
güneşten önce karanlık dokundu kapı zilime
kabarmış gövdesiylen yerleşti gözbebeklerime
kırıldı bakışlarımın renk camları
gördüğüm gri gölgeleri ağırladım
telafisi var mı yitirilenlerin…
yüzleş öteki yüzünlen
dokun dirime
dokun koyu yalnızlığıma
dokun yüreğime
konuş benimle
ama!
Ama ölüler konuşamaz ki!
Selen nur AY.
Cevap Yaz