6
Yorum
4
Beğeni
0,0
Puan
1261
Okunma
Ay ışığına kim giydirdi yalnızlığı
Ne vakit başımı kaldırıp baksam
Gözlerimin deryasında sönüyor yıldızlar.
Gitmek diyor içimden bir ses!
Adımların uğramadığı uzak kentlere
Belki öldürürüm unutamadıklarımı
Kızıl bir tüy düştüğünde beton zemine
çıkardığı ses gibi yankılanacak sözlerim
koca kulaklı sağırlarda.
ceplerime doldurduğum kırılganlıklarımla
karışacağım insan kalabalığına.
Bu rüzgar nasıl da dokunuyor yalnızlığıma
Zemheriler yağmalarken yüreğimi
Karda çırpınan bir kar tanesi
Hala ıslak hala üşüyen.
Sus diyorum! Kendime
Sıyrılma söyleyemediklerinin kabuğundan
Yara alevlenir
Yakıp alır seni saçlarının arasından.
Hayalleri kursakta bırakan o düşünce!
En az senin kadar buralıyım göğsümün diplerinde
Varlığımı yekpare etsen de geceylen
Çığlıksızım!..
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
