Kelimeler işlenmemiş mermer gibidir.
Kaç geceni emer onun şekillenmesi,
Bir istiridye kabuğu gibidir duyguların,
Kumu inciye dönüştüren tuzlu su,
Kaç gününü terle yoğurur.
Sende tere dönüşür günler boyu,
Terin dövdükçe yüreğini, sabrın şiir doğurur.

Bir kuşun ölümden fışkırır hüzünlerin,
Bir gönlün aşk tuzağına düşmesi,
Kopan bir çiçek, kırılan bir dal,
İçinde bir fırtına başlatır mısralara doğru,
Dökülen yağmur, koşan bulut, çırpınan rüzgâr,
Kâinatın ahenginde pişer kelimeler,
Satırlar bir rahmet incisi gibi yağar.

Seni anlamayanların kahrı vardır mısralarında,
Küskün aşklarına kırbaç gibi inen yalnızlık,
Bir yol ortasında kimsesiz bırakmıyorsa seni,
Kesilen parmaklardan sızan kanın,
Çölde bulduğunu kaybeden vuslatın,
O dövülen dağın ışık arayan ıstırabı,
O ‘Sessiz Gemi’nin gizli çığlıkları,
Kanatmıyorsa yorgun gecelerini,
Yazdığın söz incisi değildir bilesin.
Biter şiirin duygularınla sözleşmesi,
Dağılan bulut gibi çok çabuk kısılır sesin.

Ruhunda beslenmedikçe şiirin tohumu,
Boşluğa çivilenen bakışlarında,
Nehirler bereketini denize taşır sürekli,
Sancısını çekmedinse yalnızlıkların,
Bir genç annenin feryadına katılmadıysa suskunluğun,
Doğurduğun ölü bir bebek olabilir bakarsın.
İncilerin kuma dönüşür gönül denizinde,
Sen içinde yalnızlığa akarsın…

Âşıkları yıkamıyorsan gurbet ırmaklarında,
Aşkları yeniden yaşanır yapamıyorsan,
Sevgi bahçesine çiçekleri dikemiyorsan,
Dizemiyorsan incileri söz tespihine,
Bırak yıldızları seyretmeyi boşuna.
Bırak yalnızların dili olmayı bu sokaklarda.
Umut vermiyorsan yaralı bir gönüle,
Efkârını mısralarda arayanların,
Kanını damlatmaya kalkma bu açmayan güle.

Bu vadide söz mimarı olamayanların
Ne kelimelerden yurdu olur, ne duygudan abidesi!
İstiridye denizde kaybeder incilerini,
Şair mısralarının arasında kendisini.
Şiir ölürse bilesin ki aşk da yaşayamaz,
Ruhumuzu ıstıraplar yoğurur.
Şair ölürse aldırmam, yeter ki aşk ölmesin,
Aşk şiirin annesidir, O var oldukça şairini doğurur!

MUHSİN İLYAS SUBAŞI