1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1545
Okunma
Eylül’de hüzne sığınmış bir yaprak gibiyim,
Budar içimdeki bütün renkleri rüzgârlar.
Boyacı fırçasını mı bıraktı ırmak kenarında?
Tuval kaderimi dökülen gülün rengine boyar.
Duygularım gençlik duyarlılığını taşırken,
Zamanın örsünde dövüldüm yıllar boyu.
Şimdi solan bir çiçeğin titreyişinde kaygılarım,
Çekildi hayal denizimi besleyen pınarların suyu.
Topak bu, her mevsimde bürünür kendi kaderine,
Kuşlar bile yuvasında yorgundur, yağmurlar sakinleşir.
Ah, kâinatı her gün yeniden var eden Rabbim,
Neden hayatın girdapları hep Eylül’le birleşir?
Eylül, gelecek baharların anasıdır bilirim,
Tohumu toprağa, kuşu göçe, insanı sabra çağırır.
Sonbaharda dinlenmeye çekilmezse şu âlem,
Kimbilir, ilkbaharlar nice çılgınlıklar doğurur?..
MUHSİN İLYAS SUBAŞI
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz