İskeleye en yakın evde yaşıyorum
Deniz kokusu giriyor
penceremden her sabah
Çıkınca evden,
yürüyorum vapura doğru
Aşağıya iniyorum
arnavut taşlarıyla
doldurulmuş yokuştan

Her sabah,
aynı insanlar çarpıyor
yüzüme
aynı gözler değiyor
gözlerime
İskelede gazeteciler
ve simitçiler yerli yerinde
Sadece martılar
yer değiştiriyor.
Burası Kadıköy iskelesi
Kadıköy vapuru

İskeleye en yakın evde yaşıyorum
Cemal Süreya gibi
O söylemiş bu sözü
bir dost sohbetinde
O inmiş yokuştan
Ben değil.
Onun penceresinden
girmiş sabah
Benim değil.
O görmüş martıları uçarken
Ben değil

Cemal Süreya bunları yaşarken
mutluymuş her sabah
Ben değilim diyemem..
İskeleye en yakın evde yaşıyorum
Ama yokuştan inmiyorum
oraya ulaşmak için
Sahilden yürüyorum iskeleye
Burası Bostanlı iskelesi
Bostanlı vapuru
İnsanlar her sabah aynı
Simitçi, gazete satan kadında.
Martılar burada da hareketli
Cemal Süreya’nın martıları gibi

Vapur burada da kalabalık
Cemal Süreya’nın
vapuru gibi
O Kadıköy de mutlu bir şairdi
Ben Bostanlıda
Sonuçta ikimizde
deniz kokusunu
içimize çekerek
uyandık her sabah.
Sahilden yürüdük
iskeleye ulaşmak için
İkimizde sevdik
iskelemizi, insanlarımızı

İskeleye yakın evlerde yaşasak da
Bir ortak noktamız var onunla
Babalarımızı kaybettik biz
Dizeler yazdık bu acı için

O Kadıköy’de ben Bostanlıda
yaşamışta olsak
Aynı acıyı paylaştık buram buram
İskeleye yakın evlerde yaşayan,
birbirinden haberi bile olmayan
iki kederli adam olarak.

08 OCAK 2012



Ömer Ardalı