gözlerinin yokuşuna vururdu çaresizlik
uzun uzun düşünürdün dalarken enginlere
belki de bir akşamüstüydü son gülüşün
unuttun çoktan


tek
başına
uyurdun
yerlerde
banklarda
duvar diplerinde
bir keresinde cami avlusunda


sırdaşın sokak kedileriydi
bazen paylaşamazdınız balıkçı barınağının gölgesini
kıyaslama yapardın hep içinden
hayvanlar mı insanlar mı...


anlamak insanları
aklının mihenk taşlarını bir bir yerinden oynatmaktı


tek
varlığın
babandan kalan
ucu kırık piponun amorti hediyesi
solgun benzinde sararmış bıyıkların
yegâne dostunsa gölgendi
güneşli günlerde kavaklar gibi uzar giderdi yanında


yedi dağın bulutuydu kirpiklerin
usul usul örterdi şehrin kalabalığını
üstündeki paçavraları yıkardı ay ışığı
yüzünde ince ince... incecik yollar kesişirdi
dudağının kıvrımlarındaysa tuz birikintisi


çoktan
"ununu elemiş eleğini duvara asmıştın"
yıllar öncesi beklentilerini şehrin mezarlığına
terk-i diyar etmiştin


amaçsız
hayalsiz de yaşanmazdı
ölümü beklemekse hep baharı özlemek gibiydi


kimseyi
sevemezdin
hoş öyle bir alternatifinde yoktu
varlığına ya yok gibi davranılır
ya da tiksintiyle...
acımayla...hep ortaya karışık bir bakış atılırdı
sessiz çatırdılarda yıkılırdı gönlünün surları


yine de
insanlara biraz mahçup
birazda gülümsemeyle bakar
ruhunun zenginliğinden kocaman bir pay atardın da
anlamazdı ruhsuzlar...


kim bilir
dar sokaklar ne kadar ürkütürdü sırça yüreğini
yalnızlık nasıl bir mengenede sıkardı boğazını
keşke dilleri olsaydı kaldırımların
sokak lambalarının
yıldızların...


bir kez rüyanda
babanı görmüştün nasırlı avuçlarında yaban mersini
"yaşamak seninde hakkın" demişti
biraz ahlı biraz kahırlı bakmıştı
ölgün yüzüne...


uyandığında
yağmurda yıkanmış
ıslak çiğdemlere benziyordu mahmur gözlerin
hâlâ her aklına düştüğünde kalbin fırlardı yerinden



isyan
etmek
kime?
neye?
niçin?
yalnızlığına mı yenilgilerine mi...


kimliksiz
bir romanın baş kahramanı olmak
ah! hangi aklın eseriydi
bir bilebilseydin...


her şeye rağmen
hayat güzeldi belki
eskitme yüzüne
sefil rüzgâr kardan yumuşak bir örtü örtmeseydi...







ayşe uçar
17 /01/ 2012