Sayfayı hüzün sarmış

Tebrikler ....

BEN HEP 18 YAŞINDAYDIM

Çile, kederle yoğrulmuş bir ömrüm,
Sevda tokadı yemiş yetim gönlüm var,


Ben oyun oynamayı ayakkabı boyasında,
Soğuk geceleri kış ayazında,
Dert çekmeyi anamın yasında öğrendim,

Onlar bilmiyordu küçücük ellerim ekmek götürürdü üç nüfus eve,
Kız kardeşimi okutmanın derdinde yazıyı unutmuş parmaklarım,
Kışlar soğuktu umursamazca çalışmaktan kırılmış tırnaklarım,
Aç kalmanın ne demek olduğunu bir sokak köpekleri birde ben bilirdim,
Eve her geç gelişimde anamın telaşına benim eve birkaç ekmek fazla götürme çabam eklenirdi,
Oyun oynamaya erken yaşta başlamıştım, hem de çok büyük oynuyordum..

Mahallenin en küçüğüydüm, en dışlanmışı en fakiri,
Suçum büyüktü gözüm karaydı çalışmaktan çıkmıyordu elimin kiri,

Aşkı sokaklardaki duvar yazılarından,
Kavgayı ekmek sırasını bozanlardan,
Dürüst olmayı camideki hocadan öğrendim,

Ellerim küçüktü, sakalım bıyığım yoktu,
Alnımda çizgiler olmasa da derdim çoktu,

Cebimde gündelik 3-5 kuruş para,
Yüreğimde dünden kalmış bayat yara,

Gözlerim nemli soğuk yemiş,
Ağlamak mı onu kim demiş,

Bilmezlerdi�
Doğuştan bahtı karaydım,
Ben hep 18 yaşındaydım�


ÖZKAN KUL.

Hayat mücadelesinin, yılmaz savaşçısı zorluklarla mücadele eden azimli bir yürek düzgün ve akıcı bir anlatım.Şiire ve yazmaya devam genç şair, zira başarılı bir kaleminiz var kutluyorum dizelerinizi Yunus diyarından selamlar.

yaşanılmış acı bir anlatım duygulandım okurken yüregine saglık saygılar