sanma ki destenin anlamı yoktur
ve yoksundur birikmiş anlamlardan
ses dağıldığında yankısı çarpar
söz kendiliğinden dökülür





sunakta uyuyan her kemik varlığın yapısıdır
uzaklardaki sisin hikâyesinde gözlerin
kımıltısız uyuyunca inceliyor insanın gövdesi
cam çizerken kanarcasına ruhunu
başkalaşıyorsun






damarlarında akan şarabi değil kar rengi
çok hızlı yalnızlık
içindeki sular çekik kuşların göç halinde
öyle bir yansıma ki
evlerin çatısı akar düşüncelerin rutubet
büyütürsün boşluğu






zarardır aklım ağır gelir, eğer eşit olsaydım
bir kurşun sessizliğinde eş boyutlu uyurdum seninle
pullu balıklar kalkan olurdu düşlerimize
bütün dallarım kel değil yeşillenirdi
tuz yakarken tenimi sevici güneşin koynunda
kımıldardı nesneler toprağın derinliğinden
diri bir varlık aşk gibi
var olurdum har olmanın hafifliğinde






Aysu