2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1145
Okunma
Çocukluk tahttı
indim tahtımdan
büyüdüm…
bahtıma baktım
tahtımda kurduğum hayallerden
ne kadar da farklıydı…
o an ihanetimi anladım
büyüyünce yapacağım dediklerimi
baktım ki hala yapamamışım
köşe başları tutulmuş,
yer bulamadım
dünyanın gidişine ben ayak uyduramadım
paslı gülüşlere kanamadım
boş gözlere ısınamadım
yalandan sözlere aldanamadım
kimselere yalakalık yapamadım
zamanın kadranını yola koyamadım
akıp gitti, ben tutamadım
ömrüm neredeyse yarılandı
ben tutunacak bir dal bulamadım
yoluma taş koydular
taşları kaldırmam sürdü uzun
sonunda o taşlardan kendime bir kale yaptım
kalemde ben mutluyum
kendimi koruyorum
dürüstlüktür benim askerlerim
kimine soğuk kimine sıcak sözlerim
tahtımdan inmiştim ama
tacımı vermedim daha
nihayetinde
bu büyük bünyenin içinde
bir çocuk yatıyor hala…
( Dilek KARSLIOĞLU )
Cevap Yaz