bilirim beyin kıvrımındaki boşluğu
insana varlığını unutturur düşünce
ve bilirim ruhta manevi sarhoşluğu
varlığı eritir,madde uçurumdan düşünce

düşünce anlarsın boşluğu ancak
kollarını kanat gibi açarsın nafile
yoktur etrafında bir dal tutunacak
yoktur senden başka bir tek kafile

bilirim o anda sevgili diye ruyalara sarılışını
uyandığında anlarsın sarıldığın yastık
dost diye baktığın heykellere darılışını
düşünce dünyasında biz hep birlikte astık

yalnız değilsin fikrim ve yüreğim
ben de varım seninle o boşlukta
tek kalmış ada gibi ummanda evim
yalnız değilsin
ben de uyanırım hep o kuşlukta

sonra dar gelir bana dört duvar
dar gelir sana kafatasım
çıksak da dışarda gökkubbe var
hapsolduk kendimize
böylesi mahkumluğadır yasım
ve anlarsın
yalnız sana dar değil kafatasım

dünyayı uzaydan seyreder gibi
gittikçe küçülüyor gözümde
biliyorum gittiğim yer bakii
büyüyorum nokta gibi boşluğun özünde

zordur yoklukta varlık görünce yutkunmak
zordur böylesi boşluğa tutunmak
ne görünür, ne maddedir ne cisim
su paklamaz
düşünce boşluğuna düştüğümden beri necisim.
NaifGaddar