umutlarımı çıkarıp attığım günden beri
yalnızlıklarım ne çok üşütüyor beni
gitmeler yaşatıyorum karanlık sabahlarımda
kaybolmuş zamanların azaplarıyla kavrularak

cephesi belli olmayan savaşlardan geçerek
ilk gençliğimi kaybetim tutunamadıklarımla
habersizce geçen hayat serüvenimde
kül rengi yorgunluklar saklıyorum yüreğimde

cümleler kuramıyorum donmuş dimağımla
kalp ağrılarım oluyor geçmişin kalan tortuları
omuzlarımda ağırlaştıkça acıtan hayallerim
ellerimde kalan ise sadece perişan ümitlerim

mutluluk uzak diyarlarda,yolum düşmez o menzillere
tükendikçe katre katre düşüncelerimde
her tükenişte ahlar yükselmekte
ölesiye yalnızlıklarla kahır yüklendi günlerime

sol yanımda atamadığım acıyan bir yanımla
zindanlarımda boğdum sevgi zerrelerini
asırlık ateşlerde sevgi pişmez diye
acı zehrini içirdim bedenime bade niyetine

yalancı tebessümler eşlik ederken gözlerime
masumluğu katledilmiş duygularımın ceset haliyle
sessizce ölü toprağı değmişçesine çöküyor üzerime
sığınağını arayan yorgun biçare hayallerimde


. . .
saqu